1923’ten 1930’a kadar izlenen ekonomi politikası istenilen sonucu vermedi. Teşvik-i Sanayi Kanunu da amacına ulaşamayınca devletçi ekonomiye yönelmek zorunlu oldu. Bu nedenle 1930-1938’li yıllar arasında zorunlu olarak Devletçi ekonomi modeli izlenmiştir.
1931’de hazırlanmasına başlanan I. Beş yıllık Sanayi Kalkınma Planı 1933’te kabul edilmiş ve 1934’te uygulamaya konularak Türk tarihinde ilk kez planlı ekonomi dönemi başlamıştır. 1934 – 1939 yılları arasında “Birinci Beş Yıllık Sanayi Kalkınma Planı” uygulandı. Hazırlanan bu plana göre, özel sektörün gerçekleştiremeyeceği yatırımlar devlet eliyle yapılmaya başlandı.
Ekonomik alanda serbest rekabete ve devletin ekonomiye müdahalesi esasına dayalı, bir sistemdir. Türkiye 1980 yılından itibaren gerçek anlamda liberal ekonomiyi uygulamaya başlamıştır.
Atatürk Döneminde Uygulanan Temel İktisat Politikaları:
bu plan doğrultusunda yapılan çalışmalar üç yıl kısa bir sürede gerçekleştirilerek başarılı olunmuştur. I. Beş Yıllık Kalkınma Planı doğrultusunda dokuma, demir, kâğıt, cam ve kimya alanlarında 1937 yılına kadar 16 fabrika ve banka açılmıştır. Bunlardan bazıları şunlardır:
Atatürk Türk Lirası’nın değerini korumak ve Cari açığın önüne geçebilmek amacıyla:
Alınan Önlemler;
II. Beş Yıllık Sanayi Kalkınma Planı:
Birinci Beş Yıllık Sanayi Kalkınma Planı’nın başarılı olması gelecek için umutları artırda. İkinci Beş Yıllık Sanayi Kalkınma Planı’nı 1937’de hazırlandı. Uygulamaya 1938’de geçildi.
Hazırlanan bu plana göre:
Birinci Beş Yıllık Sanayi Kalkınma Planı’na göre daha geniş kapsamlı olan İkinci Beş Yıllık Sanayi Kalkınma Planı, II. Dünya Savaşı’nın çıkması ile uygulaması engellenmiş dolayısıyla başarısız olmuştur. Bu plan doğrultusunda sadece 1939’da Karabük’te ilk Demir Çelik Fabrikası kurulabilmiştir.